Rahmi Aksungur, 1955

Rahmi Aksungur, 1973-79 yılları arasında İstanbul Devlet Güzel Sanatlar Akademisi Heykel Bölümü'nde Ali Teoman Germaner, Özer Kabaş, Altan Gürman, Şadi Çalık, Hüseyin Gezer ve Tamer Başoğlu'nun öğrencisi olur.

Sanatçının, gündelik hayatın bellekte yer edinen tuhaf an ve imgeleri ile mitosların şimdiki zamana akış hallerinden beslenen bir sanat anlayışı vardır. Tasarım fikrinin, tüm süslerinden arınarak imgeye dönüştürüldüğü bu çalışmalarda hep bir melezlik hali hâkimdir. Sanatında, bilinçaltından gelen mitos ile şimdi, şu an karşılaşabilme ihtimaline sahip olduğumuz gündelik nesneler ve canlı varlıklar, yeni bir görsel alfabe oluşturur. İri bir yaprak, iskeletinin ayakta tuttuğu dolgun bir elma, gemi-balık karışımı tuhaf bir canlı, mekânı gözleyen, koruyan kuş-insan sentezi melez iki yaratık... Heykeli tüm fazlalıklarından arındırarak, kimi zaman içerisinde yer alacağı mekânın fiziksel şartları ile ilişkilendiren, kimi zaman da yeni bir mekân anlayışı kuran sanatçı, izleyicinin tinsel ve mekânsal algılayışını harekete geçiren çalışmalar gerçekleştirir.

1980’li yıllardan bu yana çalışmalarında hiçbir kısıtlama olmadan tasarımın ihtiyaç duyduğu malzemeyi kullanan sanatçı, heykel sanatını bir form sorunu olarak algılar. Aksungur’un birim modüller ve onların parça-bütün ilişkisi üzerine kurgulanan çalışma yönteminin ana rotası azla yetinme yönündedir. Seçtiği malzemenin yaydığı duygusal ve fiziksel özellikleri tasarımın içerisine yediren sanatçı, izleyiciye, malzeme ve tasarımın tek bir vücut olduğu melez imgeler sunar.